ter wille van mijn zin in 't leven dat
ik zo lief
het zijn toch allemaal diezelfde dingen
en ik ben van mijn gevoelens echt geen
dief
hoe mooi en zalig al dat is verheven
strelen kan
de tussentijdse pauzes en verdriet
de schaamte, echtbreuk, en natuurlijk
het gescheld
het word je niet verteld, er is niemand
die dat ziet
hand in hand, de angst voor 't alleen
zijn
is de grip die het stelletje verbindt
de Duivel zit er bovenop, hij wacht
zijn kansen af
tot je zwak, akelig en mat bent, lieve
kind...
dit doemscenario behelst mijn echte
vrezen
scheid niet langer 't koren van het
kaf, omdat
illusies worden gevoed, pijn die knaagt
je parten
alles keert tot roet, er restten
slechts gebroken harten
toch zijn er die dit nooit is overkomen
wellicht behoedt de roes hen al het
lijden
dus laat ik ze lekker verder met hun
dromen
en zal de liefde in mijn leven maar
vermijden
~
